تنه: تنه به قسمت حجیم تر تمبک گفته می شود که طول آن در تمبک ارکستر حدود 28 و در تمبک تک نوازی 18 سانتی متر است و تا حدی محدب است و در عرض آن، شیار عاج هایی ایجاد می شوند که از لغزیدن تمبک هنگام نواختن جلوگیری می کنند. گاه هنگام نوازندگی با کشیدن ناخن یا حلقه ی انگشتر روی این شیارها صدای خاصی ایجاد می شود که مورد استفاده نوازندگان ماهر قرار می گیرد. این شیارها را وقتی می توان ایجاد کرد که روی تنه با خاتم کاری و یا تزئینات دیگری پوشیده نشده باشد.
نفیر: نفیر یا گلو به قسمت باریک تر تمبک، بین تنه و دهانه کوچک می گویند که طول آن از تنه تا دهانه ی کوچک حدود 26 و قطر بیرونی آن حدود 18 سانتی متر است. تراش نفیر از بیرون استوانه ای شکل و از داخل، مخروطی (شیپوری) است و دهانه کوچکتر شیپور به تنه متصل است.
دهانه کوچک: دهانه ی کوچک در ادامه نفیر قرار دارد که در واقع محل خروج صدای حاصل از ارتعاش پوست توسط ضربه های دو دست است و قطر آن در تمبک ارکستر 22 و در تمبک تک نوازی 18 سانتی متر است.
پوست: پوست تمبک تک نوازی به علت حجم کوچک تر آن، نازک تر انتخاب می شود و برای تمبک ارکستر از پوست ضخیم تر، کهنه و عمل آمده ی بز یا میش که در تمام نقاط قطر آن یکسان باشد استفاده می شود. پوست را با چسب یا سریش روی لبه بیرونی دهانه ی بزرگ می چسبانند.
ویژگی های دیگر تمبک: تمبک در اندازه های متفاوتی ساخته می شود و به همین دلیل، طول و قطر و دیگر اندازه های آن کاملاً مشخص و استاندارد نیست. معمول ترین آنها تمبک تک نوازی در حجم کوچک تر و تمبک گروه نوازی در حجم بزرگ تر است.

تمبک در همراهی با سازهای دیگر و تک نوازی و گروه نوازی سازهای کوبه ای قابلیت اجرا دارد.
انواع تمبک، از جمله تمبک زورخانه در حجم بزرگ تر نیز معمول اند.
نوشتار تئوری موسیقی در این ساز به خط بین المللی است و علائم قراردادی فراوان و خاصی برای استفاده از انگشت ها و دست ها به کار گرفته می شوند.
در تمبک به علت توانایی اجرایی اصوات مختلف در بم و زیر و حتی استفاده از چوب بدنه، انواع حروف زینت، ریز، تریل و گلیساندو را در کیفیت های متفاوت می توان اجرا کرد (منبع: سازشناسی ایرانی، مؤلفان: ارفع اطرایی، محمدرضا درویشی).