برای نوشتن خط ویولنسل استفاده از سه کلید مرسوم است. یکی کلید باس («فا» روی خط چهارم)، کلید تنور («دو» روی خط چهارم) و کلید «سل».

یکی از تفاوت های ویولنسل با سازهای کوچکتر هم خانواده خود تفاوت در شیوه انگشت گذاری این ساز می باشد. علت این اختلاف را بزرگی ساز و در نتیجه، دور بودن انگشتان از یکدیگر، به وجود آورده است.

اندازه آرشه در ویولنسل نیز که کوتاه تر و ضخیم تر از آرشه ویولن و ویولا است، یکی دیگر از تفاوت های این ساز با سازهای مذکور می باشد.

ویولنسل از لحاظ مشخصات صوتی یک ساز تنور- باس از خانواده ویولن ها است و صوت حاصله از بم ترین تا زیرترین سیم آن فضایی گرم و پراحساس را تداعی می کند.

به طور کلی صوت حاصله از سیم های «سل» و «دو» سنگین و پرحجم و از سیم «ر» تا آخرین نت های سیم «لا» به تریج نت ها به سمت درخشان تر شدن و وضوح بیشتر حرکت می کنند.

این ساز علیرغم ایفای نقش سولو در ارکستر و همچنین اجرای بخش باس گروه سازهای زهی که از وظایف اصلی آن محسوب می شود، گزینه خوبی برای اجرای آرپژ نیز هست. (منبع: کتاب ساز شناسی سمفونیک، گردآوری و تدوین: مهری اسدی)