ویولنسل که به زبان ساده و عامیانه Cello نامیده می شود، عضو باس خانواده ویولن می باشد، و با آرشه ای کوچکتر و باریک تر از آرشه ویولن نواخته می شود. این ساز در سال 1500 میلادی رو به تکامل و گسترش نهاد. ویولنسل در حدود 150 سال در کنار «ویولاداگامباتنور» که شهرت آن رفته رفته رو به کاهش بود، یافت می شد، و از سال 1700 میلادی سازی مشهور و جالب توجه برای تکنوازی گردید. (سازشناسی سازهای ارکستر سمفنیک و دوران های تاریخ، ترجمه: مرتضی مبکی)
یکی از مهمترین سازهای سلو در گروه سازهای زهی- آرشه ای، ویولنسل (چلو) نام دارد. این ساز از لحاظ اندازه از سازهای "ویولن" و "ویولن آلتو (ویولا)" به طور قابل ملاحظه ای بزرگتر است و برای نواختن، می بایست آن را بر روی زمین تکیه داد. به همین علت در قسمت پایین بدنه ساز یک میله فلز قابل تنظیم تعبیه شده است که این امکان را فراهم می کند که نوازنده بتواند ارتفاع ساز را با بدن خود (در حالت نشسته) تنظیم کند.
کوک سیم های این ساز به ترتیب از بم به زیر عبارتند از «دو»، «سل»، «ر»، «لا» در کلید فا خط چهارم.
